Spacery....

Szczerze mówiąc, chciałam dzisiaj pisać o czymś innym. O czymkolwiek- o tym, że Mała szaleje na huśtawce zamontowanej w drzwiach kuchni i kilka razy dziennie muszę ją bujać, bo inaczej jest afera. O grzywaczach, które widziałam dzisiaj w parku. O pochmurnej pogodzie. Niestety, po dzisiejszym spacerze nie zdzierżyłam i mam ochotę kogoś zabić. Jesteśmy narodem syfiarzy, którzy mają w dupie przyrodę, drugiego człowieka, a nawet siebie. Zaczęło się od robienia zdjęć- najpierw pierwsza fotka:

Po prawej stronie widać pierwsze śmieci przy dobrze utrzymanym rowie.
Dalej było już tylko ciekawiej:

I tak się zastanawiam, czy ludzie, którzy zostawiają po sobie taki syf nie mają rodzin, dzieci? Przecież to nie są śmieci, które znikną za dzień, tydzień czy nawet rok, tylko za setki lat. I to nie są zdjęcia z lasów- niektóre z nich zrobiłam dosłownie trzydzieści metrów od mojego domu, gdzie nie mieszkam na żadnym odludziu, tylko naprzeciwko blokowiska. Najbardziej smutne jest to, że są one wrzucone do rowów, które są odprowadzone do miejscowej rzeczki, czyli zanieczyszczają bardzo duży obszar, a jak wiadomo- woda wraca do mnie, do Ciebie, do Twojej i mojej rodziny. Już pomijam fakt, że te śmieci to realne zagrożenie dla dzikich i domowych zwierząt, które mogą się podusić workami i podtruć resztkami jedzenia.
Naprawdę marzę o tym, żeby nasze społeczeństwo zaczęło sobie zdawać sprawę z tego, że śmieci to nie tylko problem wizualny, ale również zdrowotny i nie kończy się w momencie porzucenia go w rowie/ lesie/ łące. I szczerze mówiąc, nie wiem skąd się u nas wziął- to standardowe śmieci z gospodarstwa domowego- odbierane są u nas co tydzień i nie ma z tym większych problemów. W promieniu pięćdziesięciu metrów od mojego domu mam trzy punkty selektywnej zbiórki odpadów. Czyżby dla niektórych łatwiej było wywieść śmieci do rowu zamiast wyrzucić do śmietnika pod domem? Jest to dla mnie w XXI wieku niepojęte... Jak to wygląda u Was?